top of page

Wonen is meer dan alleen een huis.

Op het station van Groningen pak ik de trein naar Den Haag. Voordat de trein vertrekt staar ik nog wat moe uit het raampje. Mijn oog valt op een vluchtelingen gezin. Zo te zien uit Syrië. Vader, moeder en vier kinderen zitten op een bankje op het perron. Bij zich een aantal plastic zakken. Ook al bedraagt de buitentemperatuur op dit uur ruim 15 graden, de kinderen hebben mutsen, handschoenen en een dikke winterjas aan. Het jongste kind, een baby van een paar maanden oud slaapt bij zijn moeder op schoot onder haar jas. De andere kinderen zitten knikkebollend op het bankje. Af en toe vallen hun ogen dicht. Wat mijn ogen zien, raakt me. Hun hele leven verpakt in een paar plastic zakken, geen (t) huis, geen zekerheid, een ongewisse toekomst in een land waar je niet door iedereen van harte welkom wordt geheten. De trein zet zich in beweging………………………………………

Aan het eind van de middag neem ik de trein terug naar Groningen. In een bomvolle trein is er nog 1 plekje over. Ik plof neer naar een vermoeiende werkdag. Naast mij zit een jonge man, van ik schat een jaar of 25. Onverstoorbaar hoor ik hem rijtjes woorden opdreunen. “ik loop, hij loopt, zij loopt.. “ Daarna pakt hij een schrift om de woordjes in op te schrijven. Ik werk mijn bespreking uit op mijn laptop. Onverstoorbaar zijn we de eerste kilometers bezig met ons eigen ding.

Ik zit zo verdiept in mijn werk dat ik schrik van de aanraking op mijn arm. De jongeman vraagt me in nog niet vloeiend Nederlands of ik hem wil helpen met zijn huiswerk. Samen vullen we de zinnen in. We raken in gesprek. Hij vertelt dat hij 6 maanden geleden uit Syrië is gevlucht. Hij wilde naar Duitsland maar na wat omzwervingen kwam hij per ongeluk in Nederland terecht. Hij vertelt in over zijn leven in Syrië, het gemis van zijn ouders en zus die achtergebleven zijn en over het leven in het AZC. Gelukkig heeft hij sinds een maand een woning in Amsterdam. Hij is er blij mee. Eindelijk een eigen plek.

Hij vraagt wat voor werk ik doe. Ik vertel hem dat ik mensen help die problemen hebben met het wonen. “Dan heb je veel werk”, zegt hij. Hoezo? vraag ik hem. In Nederland is de woning wel goed geregeld zegt hij, maar het thuis gevoel niet. Ik kijk hem vragend aan “wonen is meer dan een huis alleen “zegt hij. Ik ken mijn buren niet eens, ik heb geprobeerd met ze contact te maken maar ze geven niet thuis”. In Syrië ken en help je elkaar ook bij het wonen. Hier niet en dat veroorzaakt problemen.

We rijden het station van Groningen binnen. Ik kijk naar het bankje op het perron. Het bankje is leeg. De familie is op weg naar een woning en hopelijk vinden ze een nieuw thuis.

De woorden van mijn Syrische reisgenoot “wonen is meer dan een huis alleen “ dreunen na in mijn hoofd. Dit geeft mij iedere dag de motivatie om hard aan de slag te gaan met Bureau WoonTalent en haar cliënten. Want ieder mens verdient een Thuis.


Comments


bottom of page