Wie is hier nu in de war?
“Het is zondagochtend, het even niets moeten, lekker lang in je badjas rondlopen wordt verstoord door een telefoontje op mijn
”. Ik neem op. Het is mevrouw K. Ze woont samen met haar man in een koopwoning in een dorp in 1 van de noordelijke provincies. Er is al jarenlang sprake van ernstige woonoverlast. Er is van alles geprobeerd maar het heeft niet tot een duurzaam resultaat geleid. Bureau WoonTalent wordt gevraagd om in het kader van de pilot vrijwillige gedragsaanwijzingen in koopwoningen, te kijken hoe de overlast gestopt kan worden.
Ze schreeuwt en scheldt door de telefoon. Het enige wat ik eruit op kan maken is “je moet nu komen”, het gaat niet goed. Ze blijft het maar herhalen. Alles wat ik vraag of zeg komt niet aan. Zo ken ik haar niet. De badjas verruil ik voor een spijkerbroek en trui en ik spring in de auto.
Bij aankomst laat de man mij binnen, aan zijn loopje en zijn gezicht te zien, heeft hij alweer de nodige biertjes gedronken. “Het gaat niet goed met mijn vrouw, ik weet het ook niet meer”. Dit gaat al de hele nacht. Ik loop naar binnen achter hem aan de woonkamer in. Voor ik maar 1 stap naar binnen heb kunnen zetten, vliegt een ijzeren postbak door de kamer tegen mijn hand aan. Schreeuwend en tierend komt ze op mij af. Veiligheid eerst. Ik verlaat de woning en bel de politie.
Die is snel ter plaatse. “we zijn hier vannacht ook geweest” zegt de agent, we kennen deze mevrouw al jaren. Hij loopt met mij mee tot de openstaande voordeur. Mevrouw blijft schreeuwen en dreigen. De agent zegt “hier ga ik niet naar binnen”. Omdat ze schreeuwt geven ze aan dat ze niet met deze mevrouw in gesprek willen gaan. De toon van de agenten maakt mevrouw nog bozer en agressiever.
De boodschap die ik krijg is “wij kunnen niets betekenen”. We vervoeren geen verwarde personen” Het advies als het verder escaleert, bel maar weer.
Daar sta je dan. Ik besluit de crisisdienst van de GGZ te bellen. Ik leg hen de situatie uit. Nee, ze kunnen niets voor mij doen. Ik moet eerst de doktersdienst bellen, die kan verwijzen. Dat mag ik als professional niet. Hoe ik het ook probeer, wat ik ook zeg het antwoord blijft nee, wij kunnen niets voor u doen.
Er zit niets anders op dan de doktersdienst te bellen. Nogmaals leg ik het verhaal uit. De dokter kan om 15.00 uur langskomen. Dat betekent nog twee uur wachten. Mevrouw blijft schreeuwen, gieren, ze heeft het schuim op de mond. Er zit niets anders op dan te wachten. Ik plaats een stoel in de hal, zodat ik zicht heb op mevrouw, maar ook snel naar buiten kan, als mijn eigen veiligheid in de gevaar komt”
Uiteindelijk komt de doktersdienst. De huisarts geeft aan dat mevrouw inderdaad erg geagiteerd is, wanen heeft. Zijn besluit is om haar een rustgevend middel te geven. Hij wijst mij erop dat hij niet zeker weet of dit gaat werken. Ik vertel hem dat ik uit ervaring met deze mevrouw weet dat het bij haar vaak averechts werkt. Ze wordt er vaak nog bozer van. Het antwoord is “de richtlijn geeft aan dat we eerst dit moeten proberen. Wat ik ook inbreng, hij blijft bij zijn standpunt. Zijn advies ”laat mevrouw vooral niet alleen, mocht ze door de medicatie bozer worden, neem dan maar weer contact met ons op.
Helaas is dit ook het geval.
Mevrouw dreigt zichzelf wat aan te doen of haar buren (waarmee ze ruzie heeft). Ze dreigt deze mensen aan het mes te rijgen. Omdat ik weet dat dit al eerder geëscaleerd is met geweld en mevrouw nog steeds schreeuwt, dreigt besluit ik de doktersdienst weer te bellen. Het is dan 15.45 uur De assistente zegt me dat de arts een andere patiënt bezoekt en dat hij zodra hij klaar is e.a. gaat doorgeven aan de crisisdienst.
Ze geeft aan dat ik ook zelf de crisisdienst wel even kan bellen om te vragen hoe lang het gaat duren dat ze ter plaatste zijn.
Ze geven aan geen melding binnen te hebben gekregen.
Ik geef aan dat ik zelf dan nogmaals meld en doe het hele relaas. Zoals al eerder gezegd mogen ze mijn melding niet in behandeling nemen. Wij kunnen dit om verzekeringstechnische redenen niet in behandeling nemen. Ik moet wachten op de huisarts. Opnieuw de huisarts gebeld . Het is inmiddels ruim 16.00 uur geweest. Hij heeft het nog niet doorgegeven. Al die tijd is mevrouw totaal overstuur, dreigend, schreeuwend e.d. Een uur later Om later bel ik de crisisdienst weer. Ze zijn er mee bezig en de arts zou onderweg zijn. Omdat dit wel erg lang duurt bel ik opnieuw de crisisdienst om 17.55 uur. Degene die aan de telefoon komt vraagt wie er zo schreeuwt en zo tekeer gaat op de achtergrond. Ik geef aan dat dit mijn cliënt is en dat ik vind dat er nu wat moet gebeuren. Meneer gaat overleggen met zijn collega.
Om 18.00 uur wordt ik terug gebeld. De psychiater kan niet eerder aanwezig zijn dan 19.30 uur. Ik geef aan dat ik daar niet mee akkoord ga. Mevrouw is nog steeds aan het schreeuwen, dreigen e.d. Ja er zijn nu eenmaal meer crisissen en ik moet het ermee doen.
Om 19.30 uur arriveert een psychiater en een verpleegkundige. De psychiater oordeelt dat mevrouw echt moet worden opgenomen. Mevrouw wordt uiteindelijk om 21.15 uur per ambulance afgevoerd en opgenomen.
Na deze casus vroeg ik me af “wie is hier nu in de war ?”.